Od wieków wilki postrzegane były przez człowieka jako synonim zła i zagrożenia. Któż  z nas nie słyszał o „okropnym i strasznym" wilku, który zjadł babcię Czerwonego Kapturka??

Zadajmy jednak sobie pytanie, czy rzeczywiście zwierzę to powinno nas przyprawiać o gęsią skórkę?

Jak wygląda wilk?

Wilki przypominają swym wyglądem duże psy – mają one jednak dłuższy tułów, wyższą i stosunkową wąską klatkę piersiową. Głowa zwierzęcia jest duża. Uszy wilka są krótkie, a oczy skośnie ustawione. Ogon jest długości ok. 1/3 tułowia, jest puszysty. Ubarwienie wilków jest bardzo zróżnicowane, w zależności od zasięgu geograficznego możemy spotkać białe, rudawe, szare, śniade, czy też czarne osobniki.

Oprócz samego wyglądu obecność wilka można rozpoznać na podstawie zostawianego przez niego tropu.

źródło:http://wilki.most.org.pl/chrakterystyka.html

Główną cechą rozpoznawczą śladu jest wielkość pojedynczego odcisku łapy. Przednia stopa jest większa od tylnej, a jej palce są szerzej rozstawione. Na tropie widoczne są wyraźnie odznaczone pazury. Długość spokojnego kroku wilka wynosi ok 70 cm, w biegu do ok 100 cm. Wilk pozostawia ślady stóp tylnych w tej samej linii, co przednich. Wilki przemierzają duże odległości dlatego też, gdy odnajdziemy trop wilka nie oznacza to, że zwierzę znajduje się nadal w tym miejscu.

Wilcza rodzina

Rodzina wilków (wataha) może składać się nawet z kilkunastu osobników. W tym swoistego rodzaju królestwie rządy sprawuje najsilniejsza para dorosłych osobników tzw. para alfa i tylko te dwa wilki mają prawo do rozmnażania. Z pewnością jest to spowodowane genetyką . Inteligentne wilki wiedzą, że najlepsze geny swemu potomstwu przekażą najsilniejsze osobniki. Pozostali członkowie watahy to wilki, które są spokrewnione z parą alfa.

Wszyscy członkowie wilczej rodziny mają przydzielone sobie miejsca i role. Podczas posiłków obowiązuje ściśle określona kolejność podchodzenia do „stołu" – najpierw najbardziej zasłużony, czyli samiec alfa. Jeśli chodzi o wilcze „maluchy" opiekują się nimi dorośli członkowie stada. Dodatkowo są osobniki odpowiedzialne za przewidywanie niebezpieczeństwa przy pomocy węchu. Niektórzy członkowie wilczej rodziny zajmują się poszukiwaniem tropu, inne naganianiem, a jeszcze inne upolowaniem zdobyczy. Wilki tworzą bardzo zgrane rodziny, w których liczą wzajemnie na swą pomoc. Podstawą watahy jest zaufanie. Pomyłka jednego członka może skutkować pustym brzuszkiem pozostałych wilków.

Rozmowy wilków

System komunikacji wilków jest niezwykle złożony. Wiele emocji wyrażają one poprzez odpowednią pozycję oraz ustawienie poszczególnych części ciała. Zadowolony osobnik macha ogonem (zupełnie jak nasze domowe kundelki), przestraszone tulą uszy. Wilk, który będzie dominujący w stadzie  pokaże wyprostowaną sylwetkę, o usztywnionych kończynach i najeżonym futrze. Jego ogon uniesiony jest do góry. Uległe osobniki będą obniżały linię swego ciała.

Dodatkowo wilki komunikują się przy pomocy dźwięków. Zwierzęta te szczekają, skomlą, piszczą, warczą i wyją.

Kto kogo powinien się bać?

Wilki są to zwierzęta płochliwe, które unikają kontaktu z człowiekiem. Z pewnością zwierzę to nie zaatakuje nas jeśli nie stworzymy mu realnego zagrożenia. Dlatego też jeśli dostrzeżemy obecność dzikiego zwierzęcia (nie tylko wilka!) spokojnie i po cichutku opuśćmy to miejsce. Las jest domem zwierząt. Szanujmy to! Jeśli jednak wilk nas zauważy pierwszy i nie ucieknie, a będzie się nam przyglądał to wcale nie oznacza to, że już sobie wyobraża nas na talerzu. Zwierzę to jest ciekawskie. Potrzebuje więcej czasu na wzrokową ocenę nowo poznanej istoty. Nie uciekaj, nie rób gwałtownych ruchów – wilk sam stwierdzi, że nie jesteś apetycznym kąskiem i odejdzie.

W takim razie nasuwa się następujące pytanie, czy to my powinniśmy demonizować wilka, czy wilk nas? Na przełomie wieków to nie człowiek, a właśnie wilk został niemalże wytępiony. Oczywiście regulacja liczebności jest potrzebna, ale wykonywana przez myśliwych z rozsądkiem. Niestety, kłusownictwo, czy ludzka cywilizacja przecinająca szlaki wędrowne oraz zmniejszająca ilość ostoi wpływa bardzo negatywnie na ilość tych zwierząt. Na szczęście świadomość ludzi jest coraz większa. Wiemy, że każde ogniwo łańcucha pokarmowego jest ważne i nie powinniśmy w to ingerować. Brak wilków doprowadza do większej ilości zwierząt roślinożernych, a to w najczarniejszych scenariuszach do braku lasów. W przypadku Parku Narodowego Yellowston skutki braku wilków były tragiczne. Łosie pozbawione naturalnego regulatora zdewastowały naturalne siedlisko bobrów, tym samym wysiedlając je z terenu parku. To z kolei wpłynęło negatywnie na całą gospodarkę wodną tego miejsca.

Od 1998 wilki chronione są na terenie całego naszego kraju. Zwierzę to podlega ochronie ścisłej i wymaga ochrony czynnej. Dla wilka ustanowiono strefy ochronne wokół miejsc rozrodu (500m) w okresie od 1 kwietnia do 15 lipca. W Polskiej Czerwonej Księdze zwierzę ma status „NT", co oznacza, że jest ono gatunkiem niższego ryzyka, ale nadal bliskim zagrożenia.

Nie bójmy się czegoś dopóki tego nie poznamy. Strach ma wielkie oczy, a okazuje się, ze nie taki wilk straszny jak go malują.