Skąd leśnicy wiedzą o nadchodzących gradacjach owadów? Kiedy podejmujemy decyzje o opryskach i dlaczego nazywamy  owady  „szkodnikami”?

Otóż, tak jak niektóre owady uszkadzające uprawiane przez rolnika rośliny nazywane są przez nich szkodnikami tak i leśnicy nazywają szkodnikami niektóre,  uszkadzające drzewa owady. Do tej grupy owadów zalicza się m. in. barczatka sosnówka, brudnica mniszka, poproch cetyniak, strzygonia choinówka, borecznik sosnowy,  kornik drukarz, smolik znaczony czy nawet chrabąszcz majowy.

Aby uchronić drzewa przed „zjedzeniem”, należy ocenić stopień zagrożenia lasu przez szkodniki liściożerne. W tym celu leśnicy opracowali różne metody określania liczebności owadów. Należą do nich np.: odłowy do pułapek feromonowych, lepowanie drzew i liczenie wspinających się po drzewie gąsienic, ścinanie drzew na płachtę i liczenie w koronie ściętego drzewa owadów, obserwacja siedzących motyli samic brudnicy mniszki oraz metoda podokapowa w jesiennych poszukiwań szkodników pierwotnych sosny.

Ta ostatnia metoda polega na przeszukaniu w dolnej części pnia kory oraz ściółki i gleby wokół drzewa w celu odnalezienia  zimujących tam szkodników. Sposób jej wykonania został zmodyfikowany przez Zespół Ochrony Lasu w Gdańsku.

Nadleśnictwo Lipusz w bieżącym roku wykona jesienne poszukiwania „ zmodyfikowaną metodą”, której założeniami są: zmniejszenie nakładów pracy, przyśpieszenie prac, dokładniejsze przeszukanie powierzchni pod drzewem i ułatwienie nadzoru nad pracami.

Wyniki poszukiwań trafiają do Zakładu Ochrony Lasu, które posłużą do oceny stopnia zagrożenia, poprzez określenie zasięgu i źródła  występowania populacji danego owada.

W przypadku stwierdzenia wysokiego zagrożenia od szkodliwych owadów, nadleśnictwo może zaplanować wykonanie zabiegu wielkopowierzchniowego z użyciem dopuszczonych środków ochrony roślin, który może zostać wykonany wiosną  kolejnego roku. Zawsze przed przystąpieniem do oprysku wiosną zagrożenie jest ponownie sprawdzane np. przez liczenie ilości gąsienic owada.